شامپوها – قسمت دوم

مواد تشکیل دهندۀ شامپو
اگر شامپوها فقط حاوی مواد پاک کننده ای بود که کارشان پاک کردن لایۀ چربی روی پوست سر و مو است، بعد از شستشو موها خشن و شانه کردن و حالت دادن به آن ها مشکل می شد. موارد دیگری که باید در شامپو به کار گرفته شود تا برای مصرف کننده مطلوب تر باشد، عبارتند از:

1.مخلوطی از چند سورفاکتانت
2.مواد مرطوب کننده به خصوص برای موهای خشک.
3.حالت دهنده ها،
4.مواد کف کننده،
5.موادی که سختی آب را می گیرند،
6. غلیظ کننده ها،
7. موادی که شفافیت و درخشانی به شامپو می دهند (حالت صدفی)،
8. مواد رنگی،
9.عطرها،
10.مواد نگهدارنده،
11.مواد خاص.

مواد مرطوب کننده
در بسیاری از موارد باید به شامپو مواد مرطوب کننده اضافه کرد زیرا تمیز کردن با سورفاکتانت موجب پاک شدن چربی طبیعی می شود و بدون چربی طبیعی مو کدر می شود ونرمی خود را از دست می دهد. در نتیجه، موی سفت و به هم چسبیده به سختی شانه می خورد، شکننده می شود و انتهای آن شکاف می خورد (موخوره پیدا می کند). این پدیده که در موی خشک دیده می شود، نتیجۀ چند عامل است: هوای خشک، قرار گرفتن در معرض باد، آلودگی هوا، شنا کردن در استخرهایی که به آب آن ها کلر زده شده است و استفاده از شامپوهای “سخت” که مو را خشک می کنند. این عوامل به خصوص در موهای بی رنگ شده یا رنگ شده مؤثرتر است. شامپو مو را تمیز می کند ولی در عین حال لایۀ چربی را نیز که باعث نرمی و درخشندگی مو می شود پاک می کند. بنابراین، شامپو را براساس نوع مو باید انتخاب کرد. فردی با موی چرب باید شامپوی مؤثرتر در پاک کردن چربی و فردی با موی خشک باید شامپویی با قدرت تمیز کنندگی کم تر و حاوی مرطوب کننده به کار برد. عموماٌ تنظیم شامپو از نظر مقدار مادۀ مرطوب کننده بر اساس نوع پوست سر انجام می شود؛ اگر پوست سر خشک باشد، مو خشک است و اگر پوست سر چرب باشد، موی سر نیز چرب است.

حالت دهنده ها
کاربرد حالت دهنده ها نرم و درخشان کردن مو است تا راحت تر شانه و حالت داده شود. حالت دهنده ها بخش مهمی از شامپوهای موهای خشک یا صدمه دیده (موهای رنگ شده یا فر شده) هستند. بیش تر درماتولوژیست ها به جای استفاده از شامپوی حاوی حالت دهنده استفاده از حالت دهنده را بعد از شستن مو با شامپو توصیه می کنند. به دلیل این که در این جا با دو عملکرد کاملاً متفاوت مواجه هستیم: شستن و حالت دادن به مو. شامپویی که هم خاصیت تمیز کنندگی داشته باشد و هم حاوی حالت دهنده باشد، عملکرد حالت دهندۀ تنها را ندارد. به علاوه، باقیماندۀ شامپو که بعد از استفاده از شامپوی حاوی حالت دهنده روی موی سر باقی می ماند، حاوی مواد پاک کننده است و باید از آن اجتناب کرد.

مواد کف کننده
با تولید حباب در آب تولید کف می کنند. توجه کنید که شامپوهای زیادی هستند که خوب تمیز می کنند، بدون این که زیاد کف کنند. ولی وجود کف کافی و مناسب از نظر جلب رضایت مصرف کننده و بازار اهمیت دارد زیرا در حال حاضر مصرف کننده ارتباطی بین مقدار کف و قدرت پاک کنندگی احساس می کند. در واقع، احتیاجی به کف اضافی برای افزایش قدرت پاک کنندگی شامپو نیست و اثر بخشی شامپو بستگی دارد به این که مو بعد از شستشو چگونه به نظر می رسد و مصرف کننده چه احساسی دارد و نه به مقدار کف تولید شده.

مواد سختی گیر آب (مواد چنگالی یا احاطه کننده)
این مواد به یون های کلسیم و منیزیم متصل می شوند (چنگ می اندازند) و از چسبیدن آن ها به اسیدهای چرب جلوگیری می کنند. از چسبیدن یون های کلسیم به اسیدهای چرب نمک هایی به وجود می آید که خوب در آب حل نمی شود. بدون اضافه کردن مواد سختی گیر، نمک های تولید شده روی قابلیت تمیزکنندگی شامپو تأثیر می گذارند. بدین شکل که روی مو را لایه ای از این نمک ها می پوشاند و باعث می شود که مو درخشش خود را از دست بدهد.

غلیظ کننده ها
شامپو را غلیظ می کنند. این مواد هیچ تأثیری روی خصوصیات تمیزکنندگی شامپو ندارند ولی باعث می شوند که شامپو ظاهر بهتری داشته باشد. بیش تر مردم فکر می کنند که هرچه شامپو غلیظ تر باشد، مؤثرتر و از نظر مواد فعال غنی تر است. ایـن مطلب به هیچ وجه حقیقـت ندارد و قوام شامپو به اثر بخشی آن ربطی ندارد. البته شامپویی که غلیظ تر اسـت کم تر ممکن است روی پوست بلغزد و وارد چشم بشود.

صدفی کننده ها
به شامپو اضافه می شود تا به آن حالتی «صدفی» و درخشان بدهد.

رنگ ها و عطرها
دلیل اضافه کردن رنگ و عطر مشخص است. البته بهتر است از شامپوهایی که حاوی رنگ های مصنوعی و عطرهای خیلی قوی هستند، کم تر استفاده شود. این شامپوها ممکن است به پوست صدمه بزنند، واکنش آلرژیک را بربیانگیزند یا حتی به لایۀ خارجی مو صدمه بزنند.

مواد نگهدارنده
مواد دیگری برای نگهداری طولانی مدت شامپو به آن اضافه می شود که شامل نگهدارنده های گوناگون، آنتی اکسیدان ها و محلول کننده ها هستند و موجب تثبیت مخلوط مواد در شامپو می شوند. (سورفاکتانت ها خاصیت محلول کنندگی دارند.)

اجزای خاص شامپو
شامل ویتامین های مختلف (مثل ویتامین B و E)، عصاره های گیاهی، تخم مرغ، عسل، جوجوبا، آلوئه ورا و مواد دیگر می شود. از آن جا که در بازار شامپو «دست زیاد است»، اضافه کردن این مواد از نظر فروش محصول و بازار نقش بسیار مهمی دارد، به خصوص که در زمان های مختلف مواد مختلف مد می شوند و اضافه کردن آن ها به شامپو فروش را بهتر می کند.در حال حاضر، توجه مصرف کنندگان به موادی از دستۀ ویتامین های B جلب شده است (به خصوص ویتامین B6 وB5).

شرکت های آرایشی و دارویی گزارش می دهند که مصرف مرتب فرآورده های حاوی این مواد موجب «تقویت مو»، مرطوب شدن و درخشش آن می شود. آن ها ادعا می کنند که با مصرف این ویتامین مو کم تر حالت شکننده پیدا می کند و قوی تر می شود. البته مطالعات علمی چنین چیزی را تأئید نکرده و این ادعاها هنوز بررسی علمی نشده است. هنگام مصرف این مواد باید به یاد داشت که بدنۀ مو از کراتین مرده ساخته شده است و نمی تواند تغذیه شود، بنابراین رشد آن نمی تواند تحت تأثیر موادی که روی بخش کراتینی آن استفاده می شود، قرار گیرد.

پس این مواد چه کاری انجام می دهند؟
استفاده از این مواد روی سطح خارجی مو ظاهر مو را تحت تأثیر قرار می دهد (نه رشد آن را). مو حالت درخشان تر و ابریشمی تری پیدا می کند و راحت تر شانه می خورد و حالت می گیرد. با توجه به این تأثیرات ظاهری نسبت به شامپوهای استاندارد، مصرف شامپوهای حاوی این مواد بسته به نظرمصرف کننده است و منطقی است که بپذیریم در بسیاری از موارد مصرف کننده تمایل به استفاده از این فرآورده ها دارد. در هر حال، تولید کنندگان مواد آرایشی پول زیادی خرج ترغیب مردم به استفاده از محصولات خود می کنند.

آیا این مواد به بافت زنده و ریشۀ مو نفوذ می کنند و بر رشد آن تأثیر می گدارند؟
در مورد بسیاری از مواد «کمیاب» چنین چیزی اثبات نشده است. در هر حال اگر مادۀ مورد نظر تأثیری روی ریشۀ مو دارد، بهتر است به شکل محلول مصرف شود تا چند ساعتی روی پوست بماند تا این که به صورت شامپو مصرف شود و به سرعت از روی مو شسته شود و مدت تماس آن با مو و پوست کم باشد.

نویسنده : دکتر شهریار نظری

منبع : http://doctornazari.ir/index.php?ToDo=ShowArticles&AID=11963

شامپوها – قسمت اول

شستن مو

پوست سر و موها به طور طبیعی با سبوم ترشح شده از غدۀ سباسه نرم نگه داشته می شوند. این ترشح چرب، مو و پوست را در برابر از دست دادن آب حفاظت می کند و ظاهری درخشان به آن می دهد. از سوی دیگر غبار، دوده، ذرات کراتینی پوست (پوسته) وآلوده کننده های دیگر به لایۀ چرب می چسبند.

تمامی اصول پاکسازی پوست در مورد شامپوها هم مصداق دارد: برای پاک کردن غبار، دوده و آلودگی های دیگر و همچنین سلول های لایۀ کراتینی جدا شده از پوست سر باید لایۀ چربی روی سر پاک شود زیرا تمام آلودگی ها به این لایه چسبیده اند. سورفاکتانت های موجود در شامپو قطرات کوچک چربی را که حاوی آلودگی ها هستند احاطه می کنند و با آب کشیدن از پوست سر جدا می شوند.

به 2 دلیل زیر نباید از صابون معمولی جهت شستشوی مو استفاده کرد:

1. صابون معمولی PH بالایی دارد که به پوست و مو صدمه می زند.

2. استفاده از صابون معمولی به همراه آب های سنگین نمک های کلسیم تولید می کند که به مو می چسبند و این موجب شکننده و کدر شدن مو و به هم چسبیدن و اشکال در شانه کردن آن می شود.

شامپوها برای جایگزینی صابون معمولی ساخته شده اند و ترکیب اصلی آن ها سورفاکتانت است.

شامپو باید براساس معیارهای زیر انتخاب شود:

نوع مو

خشک یا چرب بودن مو؛ نازکی مو؛ این که مو رنگ شده، بی رنگ شده یا فر شده است.

مشکلات خاص موی سر

برای مثال وجود شورۀ سر؛

بی خطر بودن فرآورده

این که فرآورده چشم را می سوزاند؛

پوست سررا تحریک می کند.

نیازها و سلیقه های شخصی هر فرد

شامل موارد زیر می شود:

جنس و حالت شامپو (شامپو ممکن است به حالت مایع یا کرم باشد)،

وجود عطری خاص،

سهولت و ایجاد رضایت در مصرف کننده از به کار بردن شامپو،

این که شامپو به آسانی در سر پخش شود،

مقدار کف تولید شده و کیفیت و حالت آن،

سهولت شسته شدن شامپو با آب،

این که چقدر مو را نرم، خوش حالت و درخشان می کند،

این که بعد از استفاده از شامپو مو چقدر آسان شانه می خورد وحالت می گیرد.

نویسنده : دکتر شهریار نظری

منبع : http://doctornazari.ir/index.php?ToDo=ShowArticles&AID=11951

سرطان پوست

سرطان پوست یکی از شایع ترین سرطان ها در بسیاری از کشورهای جهان است و هر سال تعداد مبتلایان به آن بیشتر می شود.دو نوع اصلی سرطان پوست وجود دارد: ملانوم (یا ملانوم بدخیم) و سرطان غیر ملانوم. سرطان پوست غیر ملانوم از کارسینوم سلول قاعده ای (basal cell carcinoma; BCC) و کارسینوم سلول سنگفرشی (squamous […]

زونا ( زوستر )

زونا (هرپس زوستر؛zona ؛ shingles ) عبارت است از فعال شدن دوباره عفونت ویروسی ایجاد کننده آبله مرغان. پس از اینکه فرد، مبتلا به بیماری آبله مرغان شد، ویروس آن (ویروس واریسلازوستر) در بخشی از دستگاه عصبی وی (در گره های خلفی عصب حسی، نزدیک نخاع) به صورت نهفته باقی می ماند و ممکن است چندین سال بعد، از راه یکی از رشته های عصبی به پوست فرد مهاجرت کند و در ناحیه ای از پوست که به وسیله آن رشته عصب گیری می شود تولید راش نماید.

مشخص نیست که چه عاملی موجب شروع فعالیت دوباره ویروس آبله مرغان می شود ولی ممکن است با تغییرات دستگاه ایمنی در ارتباط باشد. اطمینان داشتن از اینکه دستگاه ایمنی ضعیف نشده است می تواند به پیشگیری از زونا کمک کند. نخستین علامت بیماری، معمولاً گزگز یا سوزش شدید پوست در محلی است که بعداً راش ها در آنجا ظاهر می شوند. معمولاً این منطقه دردناک است و ممکن است تب، سردرد و بزرگی غدد لنفاوی وجود داشته باشند.

درد که شایعترین علامت بیماری می باشد، روزها ویا هفته ها، قبل ظاهر شدن بثورات، بروز می کند، هر چند ممکن است همزمان با ضایعات یا متعاقب آنها نیز ایجاد شود. دربرخی از موارد ممکن است ضایعات بدون درد باشند. پس از چند روز، راش های مشخصه بیماری به صورت نوار یا قطعه ای از دانه های قرمز در یک طرفه تنه یا صورت ظاهر می شوند. معمولاً راش ها فقط در یک طرف ایجاد می شوند. این دانه ها تبدیل به تاول های پر از مایع می شوند و سپس مایع آنها کاهش می یابد و تبدیل به زخم های کوچکی می شوند که پس از خشک شدن دلمه هایی تشکیل می دهند.

طول دوره بیماری به 3 عامل بستگی دارد: سن بیمار، شدت ضایعات و وجود نقص ایمنی زمینه ای. در بیماران جوان، دوره بیماری 2 تا 3 هفته طول می کشد، در حالی که در بیماران مسن تر، ممکن است ضایعات پوستی تا 6 هفته طول بکشد. ایجاد اسکار یا جوشگاه، شایع نیست مگر در افراد مسن و بیماران با نقص ایمنی. درد ممکن است تنها تظاهر بیماری باشد و ضایعات پوستی دیده نشود. (Zoster Sine herpete). بین شدت درد و وسعت ضایعات پوستی، ارتباط مستقیم وجود دارد.

گاهی درد در منطقه راش ها پس از محو شدن راش ها باقی می ماند که در صورت عدم بهبود اغلب موجب افسردگی فرد می شود. به این درد، نورالژی (درد عصبی) بعد از هرپس می گویند. تقریباً از هر 4 نفر، یک نفر در طول عمر خود مبتلا به زونا می شود و میزان ابتلا در زن و مرد یکسان است. بیماری در افراد مسن شایع است ولی در افراد جوان ترو افراد دچار ضعف سیستم ایمنی هم دیده می شود.

مرگ و میر در اثر زونا در بیماران با نقص ایمنی، خیلی نادر است، ولی ضایعات منتشر پوستی در این بیماران نا شایع نیست و در 12% بیماران سرطانی، به خصوص در بیمارانی که بد خیمی های خونی دارند، ایجاد می شود. تاول ها پر از ویروس آبله مرغان هستند، در نتیجه فرد مبتلا می تواند ویروس را به دیگران انتقال دهد. البته باید دانست که فرد سالم، بیماری زونا را از فرد مبتلا به آبله مرغان یا زونا نمی گیرد ولی می تواند در صورتی که هرگز مبتلا به آبله مرغان نشده است، از فرد مبتلا به زونا، دچار بیماری آبله مرغان شود.

اکثر بزرگسالان (حدود 95% آنها) در تماس با ویروس آبله مرغان قرار گرفته اند و مصونیت دارند، حتی اگر از این موضوع آگاه نباشند (بعنی ممکن است در زمان کودکی تنها دوز خفیفی از ویروس آبله مرغان وارد بدن آنها شده باشد) اما تعداد کمی از بزرگسالان در برابر این ویروس ایمن نشده اند و در معرض خطر ابتلا قرار دارند. همچنین هنگامی که سیستم ایمنی بدن تضعیف شود ( مثلاً در فردی که تحت درمان سرطان قرار دارد) ممکن است ابتلای دوباره به آبله مرغان روی دهد.

زگیل تناسلی

زگیل تناسلی یکی از شایع ترین عفونت های مقاربتی (STI) می‌باشد و عامل آن ویروسی است موسوم به ویروس پاپیلومای انسانی (که به اختصار HPV نامیده می‌شود) که در حین رابطه جنسی از فردی به فرد دیگر منتقل می‌شود. این امکان وجود دارد که فرد ناقل ویروس باشد اما هیچ اثری از زگیل تناسلی در او دیده نشود. در ادامه اطلاعات بیشتری در مورد زگیل تناسلی در اختیارتان قرار می‌دهیم تا اگر گرفتاراین بیماری شدید، بدانید چه کارهایی باید انجام دهید تا از خود و شریکتان در رابطه جنسی محافظت کنید.

چه عاملی باعث پیدایش زگیل تناسلی می‌شود؟

زگیل تناسلی در اثر آلوده شدن پوست ناحیه تناسلی و مقعدی به ویروسی موسوم به پاپیلومای انسانی (HPV) پدید می‌آید. بیش از ۱۰۰ نوع مختلف از این ویروس وجود دارد که می‌توانند قسمت های متفاوتی از بدن انسان همچون دست و پا را آلوده کنند (زگیل تشکیل شده بر روی پا گوشتی است). در حدود ۳۰ نوع از ویروس HPV وجود دارد که می‌توانند در ناحیه تناسلی، مقعدی یا اطراف آن زندگی کنند اما تنها دو نوع از آنها باعث پیدایش زگیل تناسلی می شوند (نوع ۶ و ۱۱)، که خوشبختانه این دو نوع از ویروس HPV سرطان زا نمی‌باشند.

نحوه انتقال زگیل تناسلی

عامل ویروسی زگیل تناسلی به راحتی و در حین تماس جنسی از فردی به فرد دیگر سرایت می‌کند. هر فردی که رابطه جنسی داشته باشد می‌تواند این ویروس را دریافت کرده و به دیگری انتقال دهد.

  • رابطه جنسی مقعدی یا واژنی می‌تواند به انتقال زگیل تناسلی بیانجامد.
  • این ویروس در اثر تماس پوستی انتقال می‌یابد لذا ممکن است عمل دخول صورت نگیرد اما به واسطه تماس آلات تناسلی با یکدیگر این ویروس به طرف مقابل سرایت کند.
  • کاندوم همچون سدی عمل می‌کند که اجازه نمی‌دهد ویروس HPV منتقل شود اما از آنجایی که کاندوم تمام سطح آلت تناسلی را نمی‌پوشاند، ممکن است قسمتی از پوست آلت تناسلی که با کاندوم پوشانده نشده به این ویروس آلوده شود.
  • در صورتی که زگیل تناسلی قابل رویت باشد، احتمال انتقال ویروس بیشتر خواهد بود اما این احتمال هم وجود دارد که پس از محو و ناپدید شدن ویروس HPV، زگیل تناسلی به طرف مقابل سرایت کند.
  • ممکن است زگیل در حین رابطه جنسی دهانی، به دهان، گلو یا لب انتقال یابد، البته احتمال آن به شدت کم است.
  • بندرت ممکن است ویروس ازطریق تماس دست یااجسام آلوده با ناحیه تناسلی منتقل شود.
  • اگر فرد مبتلا به زگیل تناسلی باردار باشد، این احتمال وجود دارد که ویروس در هنگام زایمان به نوزاد سرایت کند، که احتمال چنین رخدادی بسیار اندک و ناچیز است.
  • توجه داشته باشید که زگیل تناسلی در اثر بغل کردن، بوسیدن، استفاده از حوله مشترک، استخر، توالت فرنگی یا خوردن و نوشیدن از لیوان، بشقاب، قاشق و چنگال مشترک سرایت نخواهد کرد.

علائم و نشانه های ابتلا به زگیل تناسلی

در بیشترموارد اثری از زگیل تناسلی در افراد مبتلا به ویروس HPV دیده نمی‌شود و با گذشت زمان ویروس به خودی خود محدودمی شود. از این رو ممکن است شما متوجه نشوید که خود یا شریکتان در رابطه جنسی به این ویروس مبتلا شده است. ممکن است سه هفته یا چند ماه یا حتی چند سال پس از تماس فرد با ویروس، زگیل ها شروع به رشد کنند. در چنین حالتی شما متوجه زائده های گوشتی کوچک یا برآمدگی و تغییر شکل پوست در ناحیه تناسلی یا مقعدی خواهید شد.

  • زگیل تناسلی زنان در ناحیه فرج (لب های واژن)، دهانه رحم یا خود واژن پدید می‌آید.
  • زگیل تناسلی مردان بر روی آلت تناسلی، بیضه ،ناحیه پوبیس(عانه) تشکیل می‌شود.
  • در برخی مواقع زگیل تناسلی بر روی بخش فوقانی کشاله ران، اطراف یا درون مقعد قابل مشاهده خواهد بود.
  • ممکن است خودتان متوجه وجود زگیل تناسلی شده و آن را حس کنید یا فردی که با او رابطه جنسی دارید، به این موضوع پی ببرد. در بیشتر موارد این زگیل ها به حدی کوچکند که به سختی می‌توان آنها را دید، به همین علت هم اغلب از وجود آن ها بی خبر می‌مانید.
  • ممکن است تنها یک زگیل بر روی ناحیه تناسلی تشکیل شود یا شاهد رشد گروهی این زگیل ها باشید.
  • زگیل تناسلی معمولاً بدون درد است، اما ممکن است با التهاب و خارش همراه باشد.
  • زگیل تناسلی ممکن است باعث خونریزی مقعد یا مجاری ادرار شود.
  • انحراف جریان ادرار می‌تواند نشانه ای از وجود زگیل تناسلی در مجاری ادرار باشد.

از کجا بدانم که ناقل این ویروس هستم؟

تنها زمانی می‌توانید با اطمینان بگویید که به زگیل تناسلی دچار شده اید که یک پزشک شما را معاینه و وجود این عارضه را تأیید کند. حتی اگر شما یا فردی که با او رابطه جنسی دارید از وجود زگیل تناسلی اطمینان داشته و آن را حس کند، توصیه می‌شود برای معاینه نزد پزشک بروید. ممکن است فردی که با او رابطه جنسی برقرار کرده اید، زگیل تناسلی نداشته باشد اما این زگیل ها بر روی ناحیه تناسلی شما شکل گیرد. این احتمال هم وجود دارد که به بیش از یک نوع عفونت مقاربتی مبتلا شده باشید. اگر شرایط زیر در مورد شما صدق می‌کند، بهتر است برای معاینه به پزشک مراجعه کنید؛

  • اگر شما یا فردی که با او رابطه جنسی دارید، به نوع جدیدی از زگیل تناسلی مبتلا شده باشید.
  • اگر علائمی به غیر از موارد فوق الذکر در شما یا فردی که با او رابطه جنسی دارید، مشاهده می‌شود.
  • اخیراً با شخص جدیدی آشنا شده و با او رابطه جنسی داشته اید.
  • فردی که با او رابطه جنسی دارید به شما اطلاع دهد که به عفونت مقاربتی مبتلا شده است.
  • به نوع دیگری از عفونت مقاربتی دچار شده اید.
  • باردارهستید یا می‌خواهید باردار شوید.

چه مدت پس از برقراری رابطه جنسی می‌توانم برای انجام معاینات مربوط به زگیل تناسلی به پزشک مراجعه کنم؟

اگر احتمال می‌دهید که با این ویروس در تماس بوده اید، می‌توانید بی درنگ برای معاینه نزد پزشک بروید. از آنجایی که زگیل تناسلی به این زودی ها تشکیل نمی‌شود، دکتر فقط می‌تواند به شما توصیه هایی کند و به شما می‌گوید چگونه خود را معاینه کنید و در صورتی که متوجه وجود زگیل شدید، چه اقداماتی باید صورت دهید. معمولاً ۳ هفته تا ۱۸ ماه پس از رابطه جنسی و تماس داشتن با این ویروس زمان می‌برد تا برآمدگی هایی قابل رویت در پوست به وجود آید.

روند معاینه به چه نحو است؟

ابتدا پزشک ناحیه تناسلی شما را معاینه و وجود زگیل را در این ناحیه بررسی می‌کند، (ممکن است در حین معاینه از یک ذره بین استفاده شود)

  • ممکن است پزشک برای پی بردن به وجود زگیل، داخل واژن یا مقعد معاینه و بررسی کند(البته معاینه داخل واژن بایدتوسط متخصص زنان انجام شود)
  • در موارد نادر ممکن است از بافت زگیل نمونه برداری می‌شود.
  • بسته به ناحیه مورد معاینه ممکن است پزشک از پماد بی حسی موضعی استفاده کند.
  • برای تشخیص این ویروس نیازی به انجام آزمایش خون نیست.

این معاینه تا چه اندازه می‌تواند دقیق و درست باشد؟

زگیل تناسلی توسط پزشک وازطریق معاینه دقیق(ترجیحا”درماتوسکوپ)به سادگی قابل تشخیص است.

رطوبت پوست و مرطوب کننده ها

میزان آب پوست زنده (درم و ایپدرم) تقریباً 80 درصد است. لایه خارجی پوست یعنی لایه کراتین از سلولهای مردۀ پوستی با مقدار آب کم تر یعنی حدود 10 تا 30 درصد ساخته شده است.

آب به لایه کراتینوسیتی تا حدی نرمی و قابلیت ارتجاع می بخشد. وقتی میزان آب پوست طبیعی باشد، پوست صاف، نرم، قابل ارتجاع و درخشان به نظر می رسد. پوست قدری متورم می شود و بنابراین سطح پوست تا حدی صاف و چروک های ریز محو می شود.در پوست طبیعی، حرکت مداوم آب از لایه های عمیق به لایه های سطحی پوست برقرار است. در نهایت آب از سطح تبخیر می شود.

چه چیزی باعث خشکی پوست می شود؟
پوست خشک نسبتاً شایع است: اغلب مردم گاه به گاه تا حدی خشکی پوست را تجربه می کنند. پوست خشک ممکن است ناشی از علل خارجی یا تغییراتی در توانایی پوست برای حفظ رطوبت باشد.

علل خارجی: اصلی ترین علل خارجی عبارتند از قرار گرفتن در معرض آب و هوای خشک و باد. توجه داشته باشید که حرارت مصنوعی داخل ساختمان ها رطوبت نسبی را پایین می آورد. بنابراین، پوست در زمستان خشک تر می شود. ماندن به مدت طولانی در اتاقی که هوای خشک و سرد با دستگاه تهویه مطبوع به داخل آن جاری می شود نیز سبب خشکی پوست می شود.

سایر عوامل خارجی مؤثر بر خشکی پوست به شرح زیر است:
شستشو: شستشوی مکرر باعث پاک شدن لایه چربی محافظ پوست می شود. برخی از صابون ها هم اثر خشک کننده دارند.
قرار گرفتن در معرض برخی مواد: بسیاری از مشاغل این ویژگی را دارند که فرد را در معرض موادی قرار می دهند که لایه چربی طبیعی را از سطح پوست بر می دارد، مثلاً مشاغلی که مستلزم تماس مکرر با مواد ضد عفونی کننده یا حلال های شیمیایی هستند. به همین نحو، برخی درمان های طبـّی (مثل درمان های آکنه) نیز سبب خشکی پوست می شوند.

توانایی پوست برای حفظ رطوبت:
پیری با روند فیزیولوژیکی همراه است که به دلیل آن پوست توانایی خود را برای حفظ رطوبت از دست می دهد. به علاوه، بیماری هایی وجود دارد که در آن ها پوست نمی تواند آب بدن را به میزان طبیعی حفظ کند و مقادیر قابل توجهی آب از طریق پوست از دست می رود. برای مثال، این حالت در درماتیت آتوپیک و برخی اختلالات دیگر پوست اتفاق می افتد که ناشی از کمبودهای تغذیه ای هستند.

اهمیت رطوبت پوست:
پوست کم آب خشک، شیاردار و خشن به نظر می رسد؛ لایه نازکی از پوسته در سطح آن وجود دارد؛ خطوط پوستی ظریف آشکار تر می شوند و فرد دچار احساس خشکی در پوست می شود که ممکن است با خارش همراه باشد.

پوست خشک استعداد بیش تری برای جذب عفونت های پوستی، اعم از باکتریال یا قارچی دارد. اصطلاح رایج در درماتولوژی برای پوست بسیار خشک گزروزیس است.

تأثیرات مثبت مرطوب کننده ها چیست؟
کاملاً برخلاف آنچه تبلیغات در مورد خواص “ضد پیری” و “معکوس کننده پیری” برخی محصولات مرطوب کننده می گویند، هرگز ثابت نشده است که مرطوب کننده ها از فرایند پیری ناشی از سن بالا یا قرار گرفتن در معرض آفتاب جلوگیری کنند. با وجود این استفاده از مرطوب کننده ها ممکن است برای پوست به چند طریق مفید باشد:

پیشگیری از آسیب ایجاد شده به دلیل خشکی پوست:
لایه چربی نازک روی سطح پوست می تواند پوست را از قرار گرفتن در معرض عوامل محیطی مانند ذرات دوده، آلودگی و گرد و غبار محافظت کند.

بهبودی موقت از لحاظ زیبایی ظاهری پوست:
وقتی پوست به خوبی مرطوب شده باشد، موقتاً صاف تر و شاداب تر به نظر می رسد. از آن جا که پوست کمی متورم می شود، پوست صاف و چروک های ریز محو می شوند و منافذ پوستی کوچک تر به نظر می رسند چرا که پوست اطراف آن ها کمی متورم شده است. این بهبودی موقتی برای فروش فرآورده های مختلف مرطوب کننده که ادعای تأثیرات “ضد پیری” دارند مورد بهره برداری تبلیغاتچی ها قرار گرفته است.

با این همه، حفاظت در برابر عوامل محیطی و تخریب ایجاد شده به وسیلۀ خشکی در تعیین ترکیب و ساختمان پوست مهم است. این حفاظت از افت ظاهری و کیفیت پوست صورت جلوگیری می کند.

توجه: همۀ افراد به مرطوب کننده نیاز ندارند؛ افراد با پوست چرب معمولاً از آن ها سودی نمی برند ولی در مواقع قرار گرفتن در شرایط محیطی و آب و هوایی خشک، مثل هوای خشک و باد سرد، ممکن است مرطوب کننده ها مورد نیاز باشند. افراد مسن تر که پوست آن ها معمولاً خشک تر است، بیش تر به این محصولات نیاز دارند.

 نویسنده : دکتر شهریار نظری

راهنمای جامع لایه برداری پوست

سطح پوست ما،ازبدوتولددرمعرض عوامل محیطی است،مضرترین این عوامل،اشعه ماوراءبنفش آفتاب است،آلودگی های محیطی،آبله مرغان،جوش غرورجوانی،انواع بریدگی ها وخراش ها به مرورباعث می شوندتاپوست صاف وشفاف نوزادی به پوست کدروپراز فرورفتگی تبدیل شود.باافزایش سن،چین وچروک وشلی وافتادگی پوست هم به مشکلات،اضافه می شود.لایه برداری پوست یا Resurfacing روش مناسبی برای درمان این عوارض ناخواسته است.البته لایه برداری بسته به نوع مشکل وعمق گرفتاری پوست ممکنست به روشهای مختلف انجام شود،خوشبختانه این روشها غیرتهاجمی هستندو دوران نقاهت کوتاهی دارند. برای آشنایی بیشتر با متدهای مختلف لایه برداری از پوست با ما، کلینیک زیبایی دکتر قانعی همراه باشید:

لایه برداری از پوست چیست؟

در لایه برداری از پوست، لایه های بیرونی و آسیب دیده پوست برداشته می شوند.حاصل این فرآیند، پیدایش پوستی جدیداست که به مراتب زیباتر و شفاف ترازپوست آسیب دیده قبلی است. با گذشت زمان و در نتیجه عواملی مثل افزایش سن، آسیب ها و عوامل محیطی،پوست انسان دچارکدورت وتیرگی شده و شفافیت ودرخشندگی قبل رانخواهدداشت،درضمن پوست،به مرورزمان پیر می‌شود و خشکی،چین و چروک، لکه های پیری و اختلالات رنگدانه ای،شلی وافتادگی پوست،باعث بروزتغییرات نامطلوب درپوست می شود. لایه برداری یاResurfacing  برای متوقف کردن ومعکوس کردن علائم پیری و Ageing پوست انجام می شود.درمواردی هم آسیب هایی مانند آکنه یاجوش،زخم ها،بیماریهاودستکاری پوست باعث ایجادضایعاتی درسطح پوست می شوندکه برای درمان آنها،لایه برداری پوست انجام می شود.

برای انجام روش های لایه برداری از پوست به چه کسی باید مراجعه کرد؟

در حال حاضر بیش از ده ها روش لایه برداری وجود دارد. در اغلب این روش ها ردپای مدرن ترین تکنولوژی های روز دنیا به چشم می‌خورد اما عاملی که بیش از همه نتایج به دست آمده را تحت الشعاع قرار می‌دهد، تخصص و کاردانی پزشکی است که این روش ها را اجرا می‌کند. این امر هم در مورد روش های غیر جراحی و هم جراحی های پلاستیک صدق می‌کند.

برخی از روش های لایه برداری از پوست نظیر، لایه بردارهای عمیق شیمیایی و لیزرهای فرسایشی باید فقط و فقط توسط پزشک  انجام شود. اما یک پرستار یا کارشناس زیبایی آموزش دیده و مورد تأیید وزارت بهداشت هم می‌تواند روش هایی از قبیل میکرودرم ابریژن را اجرا کند، بی آن که خطری شما را تهدید کند.

.

جوانسازی پوست بدون نیاز به عمل جراحی

وقتی دیگران به صورت مانگاه می کنند، اولین چیزی که می بینند، لایه بیرونی پوست ماست؛ بخش بزرگی از زیبایی صورت، به سلامت و شفافیت و زیبایی همین لایه بیرونی پوست بستگی دارد.

آفتاب،آلودگی های محیطی ،سیگارو…پاعث پیری زودرس پوست، می شوند.علائم پیری پوست عبارتنداز: تیرگی و کدورت پوست،ظاهرشدن انواع لک ها، کک و مک و چین و چروک درسطح پوست وشلی وافتادگی پوست. درمواردی هم ممکنست پوست دراثر جای جوش(اسکارآکنه)،آبله مرغان یادستکاری دچارآسیب شده یا اینکه منافذپوست بیش ازحدبازباشد (large pore) ؛درهمه این موقعیت ها،یکی ازروشهای درمان،لایه برداری یا همان Resurfacing است.

لایه برداری پوست؛ برداشتن لایه رویی پوست و تحریک آن برای ترمیم و بازسازی مجدد است.دراین فرآیندپوستی نوساخته می شود.

Resurfacing همواره یکی ازمؤثرترین ومحبوبترین روشهای جوانسازی پوست بوده است وبسته به نوع وعمق ضایعات به روشهای مختلف انجام می شود.

روشهای لایه برداری از پوست

  • لایه بردارهای لیزری پوست
  • لایه بردارهای شیمیایی
  • میکرودرم ابریژن
  • درم ابریژن
  • میکرونیدلینگ
  • جوانسازی نوری (IPL)

جوانسازی صورت بدون نیاز به عمل جراحی شامل تزریق ژل یافیلر (fillers) ،تزریق بوتاکس، میکرونیدلینگ و لایه برداری لیزری،لایه برداری شیمیایی پوست می‌باشد بسیاری از پزشکان این روش ها را با هم ترکیب می‌کنند تا به نتایجی ماندگار و مطلوب دست یابند.

لایه برداری پوست (Resurfacing) با استفاده از لیزر

لایه برداری لیزری، یکی از بهترین و مؤثرترین روشهای لایه برداری و بازسازی پوست است که با پیشرفت های چشمگیر دستگاه های لیزر، تا حد زیادی جایگزین روشهای قدیمی تر مثل پیلینگ شیمیایی، میکرودرم ابریژن، درم ابریژن شده است.

لیزر در طب زیبایی کاربردهای متعددی دارد،بعضی ازمهمترین موارداستفاده ازلیزر عبارتنداز:

  • کاهش چین و چروک های ریز و سطحی پوست
  • درمان لکه های قهوه ای رنگ، قرمزی (تلانژکتازی، روزاسه، خال های عروقی و…) وسایر اختلالات رنگدانه ای پوست
  • رفع شلی و افتادگی پوست و کمک به تولید کلاژن های جدید (کلاژن ریمادلینگ)
  • کمک به درمان اسکار آکنه و جای زخم
  • رفع موهای زائد

لایه برداری با لیزر

لیزرهای مورد استفاده در جوانسازی پوست، به دو دسته لیزرهای تخریبی و لیزرهای غیر تخریبی تقسیم می شوند:

لیزرهای تخریبی (Ablative)

لیزرهای تخریبی به پزشک امکان تخریب ،برش و انعقاد بخشهای مورد نظر بدون آسیب به سایر سلول های پوست را می دهد و با تحریک فرآیند ترمیم و بازسازی، پوست را وادار به تولید سلول های جدید و بازسازی می‌کنند.

عمق نفوذ و وسعت تخریب این لیزرها، توسط پزشک تنظیم می شود. در واقع پزشک با در نظر گرفتن خصوصیات پوست شما، مشکلی که به خاطر آن به کلینیک زیبایی مراجعه کرده اید و انتظارات شما، نوع لیزر و پلان درمانی مناسب را تعیین می‌کند.

این روزها بیشتر پزشکان زیبایی از لیزر فرکشنال ،استفاده می‌کنند. این نوع لیزر، سطح پوست را به هزاران منطقه تقسیم کرده و یک در میان ستون هایی از تخریب برنامه ریزی شده را در ضخامت پوست ایجاد می کند. به این ترتیب دوران نقاهت و التیام پوست به حداقل می رسد و عوارض ناخواسته ای مانند لک و قرمزی بعد از لیزر بخصوص در پوست های سبزه، که با لیزرهای قدیمی (traditional) ممکن بود ایجادشود، به حداقل می رسد.

لیزرهای غیرتخریبی (Non-Ablative)

این لیزرها پوست را تخریب نمی‌کنند و به همین خاطر به لیزرهای غیر تخریبی شهرت دارند. این نوع لیزرها لایه های زیرین سطح پوست را گرم می‌کنند تا کلاژن های جدید شکل گیرد و پوست رنگ، ثبات و استحکام طبیعی خود را بازیابد.

زمان رسیدن به نتایج مطلوب در این نوع لیزرها نسبت به لیزرهای تخریبی، تدریجی و کند است اما نیازی به طی کردن دوران نقاهت ندارد. لایه برداری لیزری پوست می‌توانند شکل ظاهری پوست  را بهبود بخشند، نتایج درمانی دوام و تأثیر شگفت انگیز و چشمگیری دارد اما نباید فراموش کنید که این نتایج یک شبه به دست نمی‌آیند. چند ماه زمان لازم است تا تأثیر رشد سلولها و ساخته شدن کلاژن های جدید چهره واقعی خود را نشان دهد.

لایه برداری شیمیایی یا Chemical Peeling

یکی دیگر از راه های لایه برداری از پوست استفاده از محلول های شیمیایی است. این محلول ها روی لایه های خارجی پوست استفاده شده و باعث ازبین رفتن وریزش آن می شوند. لایه برداری شیمیایی در مطب و توسط پزشک یا کارشناس زیبایی یا پرستار آموزش دیده و مجرب انجام می‌شود. در این روش بر روی پوست محلولی مالیده می‌شود و برای مدت زمان مشخصی بر روی پوست می‌ماند. در روزهای آتی لایه های پوست به مرور پوسته پوسته می‌شوند و می‌ریزند.

لایه برداری شیمیایی درچه مواردی استفاده می شوند؟

باورودتکنولوژی های جدیدبه طب زیبایی،استفاده از لایه برداری شیمیایی یا پیلینگ تاحدزیادی کاهش یافته است. امادرگذشته پیلینگ درمواردزیرانجام می شد:

  • لکه های پیری، اختلالات رنگی، لکه ها و خال ها
  • چین و چروک های ریز و سطحی پوست
  • اسکارآکنه وجای زخم
  • شلی وافتادگی پوست
  • بعضی اززانواع کراتوزها وتومورهای پوست

انواع لایه بردارهای شیمیایی:

لایه برداری شیمیایی را می‌توان به سه دسته سطحی، متوسط، عمیق تقسیم کرد. اساس این دسته بندی عمق لایه هایی از پوست است که این محلول ها می‌توانند به آن رسوخ کرده و حذف کنند. لایه بردارهای سبک در اپیدرم ( بیرونی ترین لایه پوست) رخنه می‌کنند و در ترکیب آنها محلول های اسیدی ضعیف تری همچون اسید گلیکولیک، اسید هیدروکسی آلفا (AHA)، اسید سالسیک، آنزیم های میوه یا غلظت های بسیار اندک اسید تری کلرو استیک (TCA) به کار رفته است. یک کارشناس زیبایی مجرب و آموزش دیده می‌تواند تحت نظر پزشک، لایه بردارهای سبک را به پوست بیمار بمالد، زمان التیام از این روش بسیار اندک و ناچیز و بعضاً صفر است. لایه بردارهای عمیق تر علاوه بر اپیدرم، به لایه بعدی پوست موسوم به درم نیز نفوذ می‌کنند و برای از بین برن نشانه های پیری و کهولت سن همچون چروک عمیق تر، آسیب های شدید ناشی از تابش خورشید یا درمان زخم های آکنه مناسبند. نمونه هایی از لایه بردارهای عمیق پوست عبارتند از : لایه بردارهای فنول، اسیدتری کلرواستیک (TCA) قوی و روغن های کروتون. لایه بردارهای متوسط و عمیق نتابج چشمگیرتری را در پی دارند اما بسیار دشوار و پیچیده اند. برای احساس راحتی بیمار در حین انجام این روش از مواد بیهوشی یا بی حسی موضعی استفاده می‌شود و چندین و چند روز زمان لازم است تا پوست بیمار التیام یابد. پزشک شما بر اساس نوع پوست، نوع وشدت ضایعه و عمق نفوذ لایه بردار برای رسیدن به نتایج درمانی می‌تواند نوع لایه بردار مناسب برای پوست شما را مشخص کند. پس از آن که دوران نقاهت اولیه را پشت سر گذارید، بهبود وضعیت ظاهری پوستتان کاملاً مشهود و ملموس خواهد بود: پوستی روشن تر، خوش رنگ تر و سفت تر. برای گرفتن بهترین نتیجه باید هر چند وقت یکبار لایه بردارهای شیمیایی را مجدداً به کار گیرید.

لازم به ذکراست که به علت احتمال عوارض ناخواسته مثل لک شدن پوست،آسیب به پوست سالم و… همینطور با وجود روش های کم خطر تر و موثر تری مثل لیزر، میکرونیدلینگ و میکرودرم ابریژن،امروزه از این روش،کمتراستفاده می شود.

لایه برداری شیمیایی

میکرودرم ابریژن و درم ابریژن

قبلا به معرفی دو نوع از روش های لایه برداری پوست یعنی “لایه برداری پوست با لیزر” و “میکرونیدلینگ” پرداختیم، در این مقاله به معرفی سومین نوع لایه بردارها می‌پردازیم که پوست شما را به صورت مکانیکی می‌سابند، در این روش با یک دستگاه مدرن به لایه های بیرونی پوست ضربه می‌زنند تا پوست آسیب دیده و قابل مشاهده تخریب شده و پوستی شاداب تر، سالم تر و به مراتب نرم جایگزین آن شود. روش های مکانیکی لایه برداری شامل میکرودرم ابریژن و درم ابریژن می‌شوند. این دو روش شاید از نظر اسمی مشابه هم باشند اما از حیث عملکرد تفاوتشان بسیار زیاد است.

میکرودرم ابریژن

میکرودرم ابریژن یک روش درمانی نسبتاً ملایم است که بر روی صورت، گردن، دست یا بدن قابل استفاده می‌باشد. در طول این درمان با یک قلم بسیار ریز یا ذرات فرساینده ناحیه مورد نظر را می‌سابند و با ایجاد خلاء پوست سابیده شده را می‌مکند. میکرودرم ابریژن بر خلاف برخی از روش های لایه برداری پوست، برای هیچ نوع پوستی مضر نیست، عوارض جانبی آن اندک بوده و به دوران نقاهت نیاز ندارد.

میکرودرم ابریژن چه تأثیر مثبتی بر روی پوست من خواهد داشت؟

  • چین و چروک های ریز و سطحی از قبیل چروک های پا مرغی را به حداقل می‌رساند.
  • کمک می‌کند تا محصولات مراقبتی پوست بهتر جذب شوند و کارآیی و تأثیر بیشتری داشته باشند.
  • پوست را روشن و خوش رنگ می‌کند.
  • لکه های پیری و زخم های آکنه خفیف را کاهش می‌دهد.

میکرودرم ابریژن را می‌توان توأم با لایه بردارهای شیمیایی و سایر داروهای مراقبت از پوست به کار بست تا نتایج درخشان تری را شاهد باشیم.

بلافاصله پس از درمان بهبود نسبی وضعیت ظاهری پوست قابل درک خواهد بود اما برای گرفتن نتیجه ایده آل می‌بایست این درمان را در چند جلسه تکرار کرد. توجه داشته باشید که پس از میکرودرم ابریژن پوست تحت درمان نسبت به اشعه خورشید حساس می‌شود لذا می‌بایست از آن در برابر تابش خورشید محافظت کرد.

درم ابریژن:

درم ابریژن یک روش لایه برداری به مراتب قوی تر از میکرودرم ابریژن است. در این روش بااستفاده از تیغه ای که با سرعت بسیار بالا در حال چرخش است،ناحیه موردنظر قرار تراشیده می شود.به این ترتیب،لایه برداری پوست تارسیدن به عمق موردنظرادامه پیدامی کند.ازآنجاییکه دربسیاری موارد،بخش بزرگی ازضخامت پوست بایدتراشیده شود،بنابراین احتمال بروزعوارضی مانند تغییرات رنگدانه ای پوست(PIH) وجوددارد.درضمن این روش بهتراست زیربیهوشی عمومی انجام شود.

درم ابریژن چگونه می‌تواند وضعیت ظاهری پوست را بهبود بخشد؟

  • خطوط عمودی اطراف لب، خط لبخند و سایر چین و چروک های صورت را به حداقل می‌رساند.
  • زخم آکنه و سایر لکه های پوست را از بین می‌برد.

درم ابریژن
وظیفه درم ابریژن از بین بردن لایه های پوستی به منظور رفع مشکلات پوستی قابل رویت و تحریک پوست برای تولید سلول های جدید است.

پس از اجرای این روش ناحیه تحت درمان،حساس خواهد بود و نباید تا مدت ها در معرض تابش خورشید قرار گیرد، به علاوه می‌بایست دستورات پزشک خود را به درستی انجام دهید تا مبادا پوست شما عفونت کند. اگر این روش تحت نظر یک پزشک مجرب انجام شود، نشانه های کهولت سن را تا حد چشمگیر و قابل توجهی کاهش داده و نتایج قابل تحسینی بر پوست بیمار به جا می‌گذارد.

میکرونیدلینگ:

میکرونیدلینگ یکی دیگر از روش های لایه برداری یا Resurfacing پوست به شمار می‌رود که با تکیه بر خاصیت خود التیامی ‌پوست سعی می‌کند تا نواقص پوست را کاهش داده، آسیب های ناشی از أفتاب را التیام بخشیده و پوست را نرم و شفاف کند. در میکرونیدلینگ به جای از بین بردن لایه های پوست با استفاده از گرما یا مواد شیمیایی، با دستگاهی مجهز به شمار زیادی سوزن کوتاه و بسیار ریز و ظریف، کانال های میکروسکوپی در سطح پوست ایجاد می‌شود. این کانال ها با چشم غیرمسلح قابل رویت نمی‌باشد اما پوست را وادار می‌کند تا به صورت طبیعی نسبت به بهبود و درمان خویش اقدام کند و کلاژن های جدید و سلول های پوستی تازه و سالمی ‌بسازد.

کاربرد های میکرونیدلینگ عبارتند از:

  • درمان چین و چروک های ریز و سطحی

  • درمان انواع اسکار (جای جوش و جای زخم)

  •  درمان منافذ باز پوست

  • درمان آسیب های ناشی از آفتاب

  • رفع انواع لک (hyperpigmentation)

  • درمان ترک های پوستی یا استریا (stretch marks)

  • درمان شلی و افتادگی پوست

از آنجاییکه در میکرونیدلینگ مانند لایه بردارهای لیزری و شیمیایی لایه های پوست تخریب نمی‌شوند، می‌توان آن را برای تمامی ‌انواع پوست حتی پوست های تیره هم به کار برد و از بابت بی خطر بودنش آسوده خاطر بود. به علاوه اکثر بیمارانی که تحت این درمان قرار می‌گیرند به دوران نقاهت یا مصرف لایه بردارهای شیمیایی نیاز نخواهند داشت.  نتایج حاصل از میکرونیدلینگ، دربعضی موارد شگفت انگیزاست، بخصوص برای جوانسازی پوست و رفع چین و چروک های دور چشم و لب که امکان استفاده از لیزر محدودیت دارد، میکرونیدلینگ روش انتخابی است.

میکرونیدلینگ

لایه برداری با IPL ( نورپالسی باشدت بالا)

لایه برداری IPL شباهت زیادی به لایه برداری لیزری دارد و با استفاده از نور پالسی باشدت بالا،مشکلات سطحی پوست نظیر اختلالات رنگدانه ای را برطرف کرده و ظاهرپوست را بهتر می‌کند. در IPL برخلاف لیزرکه ازپرتوهای نور باطول موج واحد و متمرکز استفاده می کند؛ طیف وسیعی از طول موج های مختلف نور به صورت پالسی به کار گرفته می‌شود.به همین علت اثربخشی لیزرراندارد. این نور از دو طریق به پوست کمک می‌کند. اول این که توسط رنگدانه های اضافی پوست (قرمز و قهوه ای) جذب می‌شودواحتمالا”باعث تخریب آنهامی شود. دوم این که میتواند کلاژن سازی درپوست راتحریک کند.از آنجایی که IPL یک روش غیر تخریبی است و لایه های پوست را از میان نمی برد، پوست برای التیام خود به زمان اندکی نیاز دارد.

موارداستفاده از IPL درطب زیبایی:

  •  کک و مک، لکه های پوستی
  •  خال های عروقی(همانژیوم عنکبوتی)
  •  قرمزی پوست و لکه های قرمز
  •  چین و چروک های ریز و سطحی

ازآنجاکه  بیشتر دستگاه های IPL موجوددرایران کیفیت لازم راندارند،به همین علت استفاده از IPL راتوصیه نمی کنیم.

جوانسازی با FPJ

FPJ : لیزر جوان سازی

این دستگاه با توجه به اینکه قابلیت تنظیم میزان انرژی تابشی , مدت زمان تابش پرتو (DURATION PULSE) قابلیت تعویض فیلتر که نتیجه آن تولید پرتو هایی با طول موج های مختلف می باشد و همچنین قابلیت تغییر Hand piece را دارد که تغییر این پارامترها این قابلیت را به پزشک متخصص با تجربه می دهد تا بتواند طیف وسیعی از بیماریهای پوستی را درمان کند. موارد زیر کاربردهای دستگاه FPJ می باشد:

  • درمان لک
  • درمان جوش و آثار باقیمانده از جوش
  • ضایعات عروقی و واریس
  • جوانسازی پوست
  • بهبود آثار باقیمانده بعد از عمل جراحی

درمان لک و ضایعات پوستی:

این ضایعات قابل درمان وشامل کک ومک ها , لک های پوستی ناشی از سالخوردگی و یا آفتاب (Solar Lentigos) و نقاط قهوه ای کمرنگ (Cafe au lait spots) می باشند.

درمان جوش و آثار باقیمانده از جوش

انرژی پرتو لیزر دریافت شده توسط پوست هم قادر به از بین بردن التهاب جوش ها بوده و هم می تواند باکتری های موثر در ایجاد جوش را از بین ببرد. به غیر از درمان جوشها آثار باقی مانده شامل لک های قهوه ای و فرو رفتگی های روی پوست را نیز می توان تا حد زیادی بهبود بخشید.

ضایعات عروقی و واریس:

ضایعاتی که دارای خون هستند , به طورمعمول به لیزردرمانی جواب می دهند. این ضایعات شامل عروق خونی ناخواسته در صورت مانند رگهای ظریف روی صوررت , قرمزی و التهاب یکپارچه صورت و خال های عروقی مادرزادی مانند ماه گرفتگی می باشد.

عروق های تار عنکبوتی با عبور دادن لیزر از سطح پوست نیز قابل درمان هستند.نور لیزر توسط  گلبول های قرمز خون جذب شده و با افزایش حرارت باعث انهدام رگ می شود.

تعداد جلسات مورد نیاز درمان با لیزر بسته به اندازه  و نوع ضایعه بین 2 تا 10 بار یا بیشتر می باشد. که به صورت سر پایی انجام شده و در درمان واریس تنها برای وریدهای بسیار ظریف مناسب است. ممکن است قرمزی یا تورم زودگذری پس از کاربرد این روش ایجاد شود.

جوانسازی پوست:

دستگاه FPJ با وجود فیلتر مخصوص و با نفوذ نور به لایه های عمیق پوست قادر به تحریک بازسازی کلاژن و بهبود چین وچروک صورت و گردن می باشد تعداد جلسات لازم بسته به عمق خطوط ایجاد شده در پوست بین 3 تا 6 جلسه بوده و سالانه نیاز به یک جلسه تکرار دارد.

بهبود آثار باقیمانده بعد از عمل جراحی :

برای درمان اسکار بعد از جراحی بهترین زمان دو هفته بعد از عمل می باشد که همزمان با ترمیم زخم از فرورفتگی و یا از برجسته شدن خط جراحی (keloid) جلوگیری می کند در صورتی که شروع درمان با تاخیر باشد میزان پاسخ به لیزر نیز کمتر خواهد بود.جلسات درمان هر دو هفته یکبار می باشد و ادامه درمان بستگی به میزان پاسخ پوست و مدت زمان سپری شده از زمان جراحی بستگی دارد.

تظاهرات پوستی بیماریهای کبد

اختلالات کبد به طور شایعی همراه با اختلال در پوست، مو و ناخن می باشد که اغلب غیر اختصاصی می باشند. در موارد هپاتیت حاد یرقان و زردی پوست همراه با کهیر و خارش ممکن است دیده شود.

تظاهرات پوستی بیماریهای کبدی مزمن

خارش: 
شایعترین تظاهر پوستی همراه با بیماریهای کبدی می باشد. خارش در نواحی انتهایی بدن و در نواحی در تماس با لباس تنگ و هم چنین در شب ها بیشتر است. در موارد خیلی پیشرفته بیماری کبد، خارش بهبود می یابد.

تغییرات رنگدانه ای پوست :

زردی که ابتدا در اسکلرای چشم و کام نرم دهان دیده می شود و سپس پوست را در گیر می کند. تغییر رنگ خاکستری تیره که معمولاً در نواحی در معرض آفتاب بیشتر می باشد و ممکن است به صورت تـکه ای یا منتشر باشد گاهی در نواحی اطراف لب و اطراف چشم مشابه لکه های حاملگی می شود و گاهی مشابه کک مک می باشد. تغییر رنگ در مواردی محدود به چین های کف دست بوده است.

در مردان تیره شدن نوک پستان همراه بزرگ شدن آن و تحلیل رفتن بیضه مشاهده می شود. کم رنگ شدن نقطه ای پوست هم گاهی دیده می شود.

تغییرات عروقی:

آنژیومای عنکبوتی

که بصورت گشاد شدن موضعی عروق که در اطراف مویرگ مرکزی می باشدو قرمزی کف دست و صورت از علایم دیگر بیماریهای کبدی می باشد که غیر اختصاصی است. کبود شدن پوست هم در مواردی از علایم اختلالات کبدی است.

تغییرات مو وناخن:
موهای بدن نازک می شوند و در نواحی از بدن می ریزند. الگوی مو در قسمت تناسلی آقایان مشابه خانم ها می شود.

تغییرات ناخن به صورت :

سفید شدن منتشر ناخن قسمت بالایی ناخن سفید و قسمت تحتانی آن صورتی رنگ می باشد (Terry’s nail) و یا به صورت باندهای سفید رنگی در عرض ناخن دیده می شود(Muehrke’s bands)

کلا بینگ یا چنگکی شدن ناخن و صاف شدن و هم چنین قاشقی شدن ناخن هم ممکن است دیده شود.ترک خوردن پوست مشابه ترکهای حاملگی در ران ها، باسن و قسمت تحتانی شکم ممکن است رخ دهد.

نویسنده : دکتر شهریار نظری

منبع : http://doctornazari.ir/index.php?ToDo=ShowArticles&AID=12322

بیماری ویتیلیگو

یک بیماری مهم که از اختلال رنگدانه ای ناشی میشود بیماری ویتیلیگو یا برص و یا پیسی میگویند.

در این بیماری سلول های ملانوسیت حاوی رنگدانه های پوست( ملانین )هستند توانایی تولید ملانین را از دست میدهند و لکه های سفید رنگی روی پوست ایجاد میشود که ظهور این لکه ها بخصوص در نژاد ایرانی که تیپ پوستی اغلب افراد جامعه 3 تا 4 است ایجاد تفاوت رنگ فاحش میکند.

 

 

بیماری ویتیلیگو

 

درمان

 

تلاشهای زیادی برای دستیابی به یک روش بی خطر و بادوام طولانی انجام گرفته است :

1-استفاده از استروئید ها موضعی و اشعه درمانی معمول این بیماری است.

2-  پیوند ملانوسیت تکنیک جدید درمان در مرکز لیزر مهران

 

 

با جداسازی سلولهای ملانوسیت از نواحی سالم پوست و تفکیک آنها در آزمایشگاه آنها را به محل های فاقد رنگدانه تزریق  و بعد از گذشت چند هفته سلول های تزریقی تولید رنگ دانه میکنند

 

بیماری ویتیلیگو

ویتیلیگو چیست و چرا بوجود می آید؟

– یک اختلال رنگدانه ای است که در آن ملانوسیت ها در واقع رنگدانه های پوست از بین میرود و در نتیجه از بین رفتن این رنگدانه ها نقاط سفید رنگی در بخش های مختلف پوست بدن ظاهر میشود و اینکه در مناطق سفید شده پوست رشت میکنند نیز ممکن است بر اثر بیماری ویتیلیگو سفید شوند.

در حال حاضر هنوز دقیق علت بروز ویتیلیگو مشخص نیست ولی پزشکان معتقدند شواهد قوی برای مرتبط بودن این بیماری با ژنتیک وجود دارد

ویتیلیگو در واقع نوعی بیماری خود ایمنی است

 

 

بیماری ویتیلیگو

چه کسانی در خطر ابتلا به بیماری ویتیلیگو قرار دارند ؟

– تقریبا نیم تا یک درصد از مردم جهان دچار این  بیماری هستند

 

 

 

 

شروع این  بیماری معمولا در اواسط دهه بیست میباشد ولی در تمام دوران زندگی و در هر سنی احتمال ابتلا به بیماری پیسی وجود دارد